Oh Nepal!

29. yaş günümü Nepal’de kutlamanın sevincindeyim. Bambaşka enerjiler taşıyan bir toprakta evimde hissetmekteyim yine.

Oh Nepal! Ne güzelsin!

Dağların ortasında olmak sanırım bana iyi gelen. Ama asıl iyi gelen, “asla yapamam-artık yapamam” dediğim bir şeyi yapmış olmak: sevdiğim, benimsediğim her şeyi bırakıp kendimi yollara vurmak. Kariyerimin doruklarında, 30’uma gelmeden yöneticilik yapmaya başlamış, halim vaktim yerinde, evlilik çağım gelmiş de geçiyorken(!); tam da yerleşip köklenmeye hazırken tam aksine oradan oraya savrulmayı seçmek.

Kolay değil onca yüce sevgiyi, bağı ardında bırakmak. Ama gel gör ki aslolan, o bağı her yerde her boyutta yaşayıp yaşatabilmek; her yerde aynı şekilde ve belki daha fazla sevebilmek! Aileni, dostlarını, kedilerini, evini, kıyafetlerini bırakıp da onlara duyduğun sevgiyi; varlığına tanıklık ettiğin her canda yaşatabilmek. Bizi biz yaptığına inandığımız her şeyden sıyrılıp da, kim olduğumuza gerçekten bir bakabilmek; kucaklaşmak, kutlamak.

Işte bugün 29. yaşımda bulduğum Ezgi’yi kutluyorum. Sevgisini kalbimde hissettiren herkese, bana ulaşıp öpücükler gönderen herkese şükürler olsun.

Sevgi her şey, iyi ki varız!